Centrum Fizjoterapii może zaproponować Państwu zabiegi obejmujące terapię najnowszymi metodami rehabilitacji, zarówno w urazach narządu ruchu, jak i fizjoterapii neurologicznej. Oferujemy terapię wyłącznie w Praktyce.
Terapia manualna oraz mięśniowo-powięziowa jest praktyczną częścią medycyny, która zajmuje się badaniem i leczeniem zaburzeń czynności różnych struktur układu ruchu, jak również kręgosłupa. Zaburzona czynność ruchowa może mieć swoje podłoże w niesprawnym funkcjonowaniu składowych narządu ruchu: stawów, mięśni, powięzi i układu nerwowego. Prowadzi to do powstawania bólu i ograniczenia ruchu w stawach, którym często nie sposób zapobiec bez ukierunkowanego badania i leczenia manualnego. Przed przystąpieniem do terapii manualnej przeprowadza się z pacjentem dokładny wywiad, podczas którego opowiada on o charakterze dolegliwości, ich umiejscowieniu, najbardziej dokuczliwych pozycjach itp. Sam zabieg terapii manualnej polega na umiejętnym uruchamianiu poszczególnych połączeń stawowych poprzez pogłębianie ruchu ślizgu ruchami o różnej szybkości i amplitudzie. Dzięki odpowiednim pozycjom i technikom w krótkim czasie osiąga się bardzo dobry efekt leczniczy – zniesienie dolegliwości bólowych oraz poprawa ruchomości danego odcinka kręgosłupa lub stawu obwodowego.
Metoda PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.
Metoda Bobath prezentuje sposób rehabilitacji, która będzie uwzględniać pielęgnację, opiekę prewencyjną, terapią podnoszącą jakość życia pacjenta. Należy pamiętać, że udar mózgu to nie tylko zaburzenia ruchowe, ale również zaburzenia o charakterze poznawczym (percepcja, sensoryka), zaburzenia mowy, problemy z połykaniem. Przez różne oddziaływania dąży się do wyhamowywania reakcji nieprawidłowych. Koncepcja Bobath zwraca uwagę na konieczność prawidłowych zgodnych z fizjologią oddziaływań od samego początku choroby. Już na intensywnej terapii wszystkie oddziaływania lekarskie, pielęgniarskie oraz fizjoterapeutyczne muszą być wykonywane tak, aby nie utrwalać patologii. Odpowiednie ułożenie, organizacja sali chorych, oddziaływania przy pacjencie muszą być wykonywane zgodnie z zasadami koncepcji Bobath. Rodzina jest dokładnie informowana, w jaki sposób należy postępować z pacjentem w czasie odwiedzin w szpitalu czy w sytuacjach życia codziennego w domu. Należy pamiętać, że nawet najlepsza metoda usprawniania, choć stosowana dwa razy dziennie po godzinie nie jest w stanie wygrać z dziesięciogodzinnym trybem utrwalania patologii w dniu codziennym. Dlatego tak istotna w okresie po szpitalnym jest rola rodziny oraz osób przebywających, na co dzień z pacjentem.
Metody stabilizacji stawowej wykorzystują zasady ćwiczeń w odciążeniu i umożliwia ich zastosowanie w usprawnianiu pacjentów zarówno w okresie ostrym i przewlekłym różnych schorzeń, jak i u osób zdrowych (profilaktyka, rekreacja, sport). Jest ona w całości nastawioną na aktywny trening pacjenta, mający na celu poprawę lub usunięcie na stałe dolegliwości w układzie mięśniowym i kostnym. Koncepcja całościowa, bazuje na podstawowych elementach, które uważane są dzisiaj za najważniejsze w dziedzinie aktywnego treningu oraz aktywnej rehabilitacji. W części diagnostycznej terapeuta wyszukuje tzw. „słabe ogniwa” i wykrywa przyczynę dysfunkcji. W okresie ostrym celem ćwiczeń jest normalizacja funkcji danego odcinka narządu ruchu poprzez działanie przeciwbólowe, zmniejszenie nadmiernego napięcia mięśniowego przywrócenie fizjologicznego zakresu ruchomości. Następnie stosowane są ćwiczenia zwiększające siłę, wytrzymałość, ćwiczenia ogólnokondycyjne, sensomotoryczne. Stosowana jest indywidualizacja poziomu trudności ćwiczeń tak aby wykonywane były ze znacznym wysiłkiem, jednocześnie poprawnie i bez wzbudzania odczuć bólowych.